Quy Nhon

Zijn gisteravond aangekomen in Quy Nhon, een minder toeristische plaats volgens de Lonely Planet. Daar hebben ze inderdaad gelijk in, want er praat geen mens Engels en overal waar we lopen worden we nagekeken (en geroepen). Zelfs gebarentaal begrijpen ze hier niet...
Vandaag eigenlijk een lekker rustig dagje gehad. Hebben een scootertje gehuurd en zijn via de bergen naar een afgelegen strandje gereden. Wat wel grappig is, is dat we vanmiddag eten wilden bestellen. Onze gastheer wist alleen het woord "chicken"... Wij vroegen nog "fish?", waarop hij antwoordde "yes, fish". Enkele minuten later hoorden we een hoop gekakel. We zeiden nog tegen elkaar, het is maar goed dat we vis besteld hebben. Na ruim een uur (!) kwam ons eten. En wat lag daar: de kip die we vantevoren hoorden...!!! Terwijl we de kip aan het eten waren, kwamen er nog twee andere kippetjes langs op zoek naar hun vriendje... Het was een kip met een bijsmaakje... Gisteravond zaten we nog wat loempiaatjes te eten met wat bier erbij. Toen ik (Irma) wilde afrekenen, gaf ik het geld aan onze serveerster. Ze was helemaal in extase. Ze keek omhoog alsof ze iemand wilde bedanken (ze sloeg nog net geen kruis). We zaten elkaar al aan te kijken van 'die zal toch niet denken dat dit haar fooi is?' (was ongeveer € 7,-). Toen we haar erop wezen dat dit voor de rekening was, betrok haar gezicht. We zijn maar snel weggelopen...
Hiervoor hebben we twee dagen doorgebracht in Hue. De eerste middag zijn we het oude centrum ingegaan. Deze is helemaal omgeven door een enorm dikke muur die in totaal 10 km lang is. Binnen deze muur bevindt zich een paleis met daarin weer een tempelcomplex met daarin weer een tempelcomplex. Het was net een labyrint en hebben volgens mij ook meerdere stukken dubbel gelopen... Erg cultureel bezig geweest, dus.
Dag twee hebben we een tour geboekt. We werden om 6 uur (!!!) opgehaald en zijn door de DMZ (Demilitarized Zone, scheiding tussen noord en zuid Vietnam waar tijdens de oorlog hevige gevechten geweest zijn). We zijn ook naar oude Amerikaanse militaire kampen geweest, zoals Khe San (weet de spelling niet zeker meer). En als laatste van de tour zijn we naar de Vinh Moc-tunnels geweest. Hier hebben 320 mensen 6 jaar lang gewoond. Echt onvoorstelbaar. Er zijn drie lagen woonniveaus uitgegraven onder de grond met een schuilkelder, wasruimtes, kraamkamers (zijn 17 kinderen geboren) en de meest voorkomende kamertjes waren de "huiskamertjes" van de gezinnen (2 m3 per gezin!!). Het is je echt niet voor te stellen hier zo'n periode te moeten verblijven. Wij hebben nergens rechtop kunnen staan, 't was er benauwd en donker, kregen er best een raar gevoel van.
Morgen pakken we weer de bus naar Nha Trang: zon, zee en strand!!!
Later!